Krzyżówka

To była moja pierwsza kartka, którą zobaczyli wszyscy w departamencie, a niektórzy zrozumieli, że takie krzaczki na tym dziurawym materiale to haft. To był prezent dla koleżanki obchodzącej okrągłą rocznicę urodzin (jedyny, bo składaliśmy się wszyscy na wyjście do knajpy z nią). Ładowałam te zdjęcia w poście roboczym chyba równo rok temu. Dla mnie to była jednorazówka, zrobiona dla koleżanki z zespołu, którą uwielbiam.... a tu się okazało, że nie. Z perspektywy roku mogę rzec, że kojarzę się z kartkami. Teraz wygląda to tak, że gdy jest jakakolwiek okazja ludzie uderzają do mnie po karteczkę. I to już nie tylko w moim departamencie, ale i w pionie. Ekspansja trwa. Już się ze mnie śmieją, że w szafce powinnam mieć kartki na każdą okazję i tylko czekać aż ktoś podejdzie.
A tu główna bohaterka, która bezpowrotnie zmieniła moje pracownicze życie:

Nie zrobiłam zdjęcia, ale tam w środku przykleiłam białą kartkę z podpisami i życzeniami.

Powiem Wam, że przez te kartki szybciej zintegrowałam się z ludźmi niż w ciągu pół roku pracy tam. W mojej korpo każdy patrzy na swoje zadania, integruje się tylko ze swoim zespołem, a tu bach. Ta kartka otworzyła jakąś niewidzialną furtkę i nawet jeśli bezpośrednio nie współpracuję z wieloma osobami, nagle poznałam bliżej współpracowników i przestali być dla mnie tylko imieniem, nazwiskiem, stanowiskiem, zespołem.
Pozdrawiam ;-)